maandag 27 juni 2016

Dag 40, het ORIHD meer.

Dag 40

Ja het is van dag 24 geleden dat ik hier nog postte. Niet dat er niets te vertellen was over onze gekke actie, integendeel. Voor wie nog niet weet wat O LIMPO rio 2016 doet: we gingen zuiver water halen op de Olympus berg in Griekenland om de vervuilde Guanabara baai in Rio de Janeiro te reinigen. Het water hebben we, en op 8 augustus gieten we het in de postkaartbaai die dan volop in al zijn schijnheilige pracht op miljoenen tv-schermen zal bewonderd worden bij de start van de Olympische zeilcompetitie.

Vandaag zitten we voor de 3e dag in Macedonië aan het Orhid meer, een van de oudste meren ter wereld, google maar, 700m boven de zeespiegel, 300m diep, klaar water, veel vissen ...
en zoals overal, ook hier die onverantwoorde vervuiling, iets dat niet meteen opduikt voor wie googelt.
We zitten aan de Albanese kant, je moet weten dat 90% van de Albanezen in Macedonië (Albanese Macedoniërs?) aan die kant wonen, hier is alles zichtbaarder, goedkoper, verwarrender, moeilijker dan daar waar de (echte?) Macedoniërs wonen.
Wij voelen de spanning,
horen verhalen over hoe de maffia geld eist voor wie iets aan het meer wil beginnen en hoe ze, voor wie weigert te betalen er in slaagt om de inspectie langs te sturen die dan op z'n beurt de zaak sluit op de periode dat er wat geld met het toerisme te verdienen is.

Wij zijn geen journalisten, wij kijken rond en praten met de mensen en nemen foto's van de realiteit die oh zooo ver van die vakantie-folder-postkaartfoto's ligt.
Koop een stukje grond aan het Orhid meer, verhard het met goedkoop bouwafval vol huisvuil en plastic, dek af met wat aarde zonder dat afval en klaar is Kees, je kan hier dan een hotelletje bouwen en je vuil water in dit unieke 2 miljoen jaar oude Unesco-erfgoed-meer lozen. En vergeet niet de maffia te betalen.















dinsdag 14 juni 2016

Goed idee voor Evy Van Acker

Zeilen in een grote cloaca

Elke maand, al 19 jaar lang, vliegt de Braziliaanse bioloog, Mario Moscatelli, over de metropool Rio de Janeiro en fotografeert de voortschrijdende vervuiling van het hydrografisch bekken van de grote baai, de baia de Guanabara.

In Brazilië is alles tot in de details met reglementen en wetten geregeld, ook over het milieu, “maar dat Brazilië bestaat enkel in de verbeelding”, zegt Moscatelli, “in de realiteit is er nauwelijks iets van terug te vinden.”

De postkaartbaai van de stad, noemt hij “de cloaca van Rio de Janeiro”.
Van de 55 rivieren zijn er maar 5 die een 'werkend' waterzuivering-station hebben en de naam ‘rivier’ verdienen, de andere 50 zijn riolen voor de 12 miljoen mensen van de grote metropool.

Een paar voorbeelden uit de praktijk:
Al werd sinds 1994, 1.800.000 dollar geïnvesteerd, toch bleek het waterzuivering-station van São Gonçalo 20 jaar later nog steeds niet te werken. Alegria, het grootste waterzuivering-station van het Programa de Despoluição da Baía de Guanabara (PDBG), het reinigingsprogramma voor de Guanabara baai, werkt maar op 50% van zijn capaciteit omdat het maar 50% rioolwater aangevoerd krijgt, rioolwater dat dan ergens anders ongezuiverd in de dode rivieren stroomt die in de Olympische Baai uitmonden.
Al 20 jaar ziet de bioloog de vervuiling steeds maar erger worden. 10 jaar geleden kon hij een aantal rivieren nog rivier noemen nu heeft hij het over de grote riolen, zoals de riool/rivier Estrela en de riool/rivier Guaxindiba , die het vuil en afval van de wijken São Gonçalo en Itaboraí naar de baai voeren.

En zo kan Mario Moscatelli nog uren doorgaan met voorbeelden van plannen en budgetten die nooit het beoogde effect haalden.

Het is het resultaat van een gedesorganiseerde stadsplanning. Zowel in de rijke als in de arme wijken werd en wordt nog steeds gebouwd zonder rekening te houden met wetten en reglementen, het zit hem blijkbaar in de Braziliaanse genen, en aangezien, in de praktijk, overtredingen niet bestraft worden doet iedereen gewoon op de foute manier verder.
Je kan een vuile baai ook zien als ‘goed voor de werkgelegenheid’ en als onuitputtelijke bron van overheidsgeld voor de bouwfirmas.

De analyse van de bioloog is een triest verhaal dat 50, 60 jaar geleden en nog vroeger begon. Geen enkele regering of bestuur wou in het verleden de Guanabara baai ‘echt’ zuiveren, ook vandaag niet, omdat ze daarom zowat alle bouwfirmas en lokale besturen op hun fouten zouden moeten wijzen en, na evaluatie van de milieueffecten, hen in gebreke zouden moeten stellen. Aan veroordeeelde, onbetrouwbare firmas kan je verder toch geen overheidsbudgetten meer toe kennen, niet?
Wie de  Guanabara baai ‘echt’ wil zuiveren opent een doos van Pandora.

Er is hier in Brazilië dus een consensus over een ‘theoretisch’ zuiveren van de baai, zeker nu, met de Olympische Spelen ‘Rio 2016’, de ogen van de wereld op Rio de Janeiro gericht worden. Sinds het begin dit jaar officieel werd toegegeven dat de vooropgestelde 80% proper water voor de zwemmers en zeilers absoluut niet haalbaar is wordt nu volop geïnvesteerd in de camouflage van de realiteit.

De camouflage wordt vergemakkelijkt door de technische complexiteit van enerzijds de vervuiling zelf – chemisch, bacteriologisch, zichtbaar, enz. - en de wirwar van stromingen en getijden in de baai. Vorige week kwam een politicus overal in het nieuws toen hij voor het oog van de camera van op een boot in de Guanabarabaai dook en al zwemmend commentaar gaf over het lekkere water.
Voor Mario Moscatelli was het duidelijk dat de georkestreerde zwempartij plaats vond in de zone waar de getijden zeewater in de baai laten stromen, ver verwijderd van de besmette, vervuilde zones Marina da Gloria en … van de Olympische Spelen.


Mario Moscatelli heeft zichzelf en zijn familie alvast laten inenten tegen hepatitis-A, misschien een goed idee voor Evy Van Acker.

Dag 26 DÉ Berg!

Toch indrukwekkend de Monte Olimpo.
Net geen 3.000 meter.



Neen die top willen we niet beklimmen,
we namen ook niet de toeristische route via Litochoro,
de andere kant trok ons meer aan,
Rapsani is ook een unieke wijnstreek,
90 hectaren wijngaarden op flanken van 250 tot 750 meter hoog.



Als je in Rapsani je Griekse frappe drinkt krijg je,
bij de kan ijswater die er bij hoort,
meteen het verhaal dat iedereen in het dorp dit zuivere bergwater
gewoon uit de kraan tapt.

Hmm, we 'moeten' die berg zelfs niet beklimmen!

De verhalen lopen uiteen, iedereen heeft er zijn eigen idee over.
Sportievelingen doen er twee dagen over,
een dag klimmen, overnachten in een schuilhut
en de volgende dag afdalen.

We zien wel hoe we het morgen en de volgende dagen aanpakken.




dag 24 & 25 Yemanja, de heilige berg Athos en Mario Moscatelli

O LIMPO rio 2016 gaat de baai van Rio de Janeiro zuiveren.
We gaan het zuivere water van de Monte Olimpo
uitgieten in de vervuilde postkaartbaai
bij de start van de Olympische zeilcompetitie.


Mario Moscatelli, de bioloog die al 20 jaar over de Guanabarabaai vliegt om de voortschrijdende vervuiling in kaart te brengen, is de luis in de pels van de toeristische industrie.
Brazilië is voor veel mensen, wegdromen bij de stranden van Copacabana en de girls van Ipanema, maar de realiteit is helaas: "dat je beter niet baadt in dit vervuilde water."

We nemen een geschenkje mee voor Mario Moscatelli,
een flesje van dit kristalheldere water hier aan de overkant van de berg Athos, om weg te dromen naar de dag dat de Gunabarabaai van Rio de Janeiro ook weer zo zuiver zal zijn.


Neptunus, de Griekse god van het water:


Yemanja, de Brazilianse Orixa van alle water:


Athos, de heilige berg van de orthodoxe monniken:


Andréa die niet thuis voelt op hoge bergen:


De bergruggen van Chalkidiki waren voor haar al een overwinning.
Een training voor het echte werk, de Olympusberg met zijn bijna 3.000 meter.


Nog even energie opladen met het, tot nu toe, lekkerste middagmaal sinds dag 01


Dank u Roman.














vrijdag 10 juni 2016

dag 22 en 23 zonder werk en aan de goeie kant

Niet te geloven, maar we hebben een strand gevonden waar geen afval ligt, 'O LIMPO rio 2016' zit dus zonder werk, niets op te rapen, zelfs geen peukje gevonden. Het zal wel geen toeval zijn dat dit paradijslijke strand een naturisten-strand is waarvoor je een rotsachtige berg moet over klimmen om er te geraken.
Geen plastiek op te rapen, dan maar zwemmen in het kristal-zuivere blauwe water en dan wat lezen in het zand. 'Dit is morgen' van vriend Christophe Callewaert. Het gepaste boek, het brengt mij terug naar het vluchtelingenkamp aan de grens Macedonië-Griekenland waar we onlangs waren. Wat een onvoorstelbare luxe paarden zijn wij toch, ik voel mij schuldig. Gwendolyn Ruten verklaarde onlangs dat er in principe niks mis is met 'ongelijkheid', ik vernam het via het rake antwoord van Jan Blommaert "Neen, niks mis met ongelijkheid, als je maar aan de goeie kant zit".
Wij zitten bangelijk aan de goeie kant, het zet hier, meer dan ergens in de kou en de regen, aan tot reflectie, over die oorlogsvluchtelingen bijvoorbeeld waar Europa geen blijf mee weet. De families die we in het Griekse kamp leerden kennen, hadden het ogenschijnlijk niet zó slecht, ze kregen drinken, eten en tentjes, hout om te koken, kleren, en er waren vrijwillige jonge dokters om de zieken wat eerste hulp te bieden.
Toen ik de passage in 'Dit is Morgen' besefte ik opnieuw hoe schrijnend en onrechtvaardig hun situatie is. Ik citeer een passage: " .../ sloot Orban de grens tussen Servië en Hongarije. Een meterslang hek van prikkeldraad werd inderhaast opgetrokken, de noodtoestand werd uitgeroepen en het 'illegaal' betreden van Hongarije werd voortaan strafbaar gesteld. Wie zich in Hongarije begaf zonder toestemming kon rekenen op gevangenisstraffen tot 3 jaar. Het drastische optreden van Orban mondde uit in tragische taferelen. Vluchtelingen troepten wanhopig samen voor de gesloten grensposten en werden door leger en politie geslagen en bestookt met traangas. Bebloede ouders vluchtten weg met wenende kinderen. Er heerste algemene paniek. .../"

En wij aan de goeie kant, liggen in de zon aan het blauwe water waar in de maand mei 1000 vluchtelingen verdronken.











woensdag 8 juni 2016

dag 21 Fotografie

Fotografie ik kan het niet laten, al laat ik mijn grote Canon bewust achter, toch kom ik altijd terug met foto’s.
De GoPro zit nl. meestal in mijn broekzak voor als er zich iets speciaals zou aanbieden en anders heeft Andréa altijd een kleine ‘point-and-shoot’ bij.

Al lang zit ik in een draaikolk, een haat-liefde relatie met fotografie.

Vandaag, nu zowat iedereen voortdurend aan het fotograferen is, heb ik het nog moeilijker.
Fotografie is altijd manipulatie van de realiteit, de kunst-van het weglaten, noem ik het meestal. En als er zich iets onnoemelijk moois aanbiedt duw 'ook ik' op het knopje. Voor mij is die foto dan een herinnering aan een intens moment, gekaderd in een levensverhaal, maar als ik hem post wordt hij, los van mijn context, multi-interpreteerbaar voor wie hem ziet. 
Onderstaande foto bijvoorbeeld. Ik kan de esthetiek niet laten.

De realiteit was een goedkope manier, 3,00€, om van Perea in het centrum van de stad Tessaloniki te geraken, je laat de andere passagiers uit beeld en je kan vanalles bij de foto dromen. 

De realiteit was een goedkope manier, 3,00€, om van Perea in het centrum van de stad Tessaloniki te geraken. Je laat de andere passagiers uit beeld en ... droom maar op. 




Ik keek naar die Griek, hij zat er zijn sigaret te roken. Waaraan zat hij te denken? Of zat hij te wachten tot de ferry weg zou zijn om zijn vislijntje uit te gooien? Hoe hevig heeft de economische crisis hem getroffen? Moet hij met een vis terugkomen voor een deftig middagmaal? De foto laat het open. Hij zat er, en keek. 

Voor de rest van de overtocht viel ik voor schoonheid.




En de onvermijdelijke selfie,


Aan de kade krijg ik het op mijn heupen bij de lawaaierige toerisme-boten. Fake!
Belachelijk Romeins-aandoende versiering.
Slechte muziek, remix sirtaki, drank en selfies.




De rest van de stad heeft veel 'echt' historische sites. Ik blijf het verrassend vinden hoe alles 10 tot 12 meter onder de grond is geraakt in de voorbije 2000 jaar, en hoe de bouwtechniek van de Romeinen, die een soort mortel gebruikten daarna voor eeuwen werd vergeten. En, en, en, neen, dat Ataturk hier werd geboren wist ik niet.
Als ik mijn foto's terug zie, besef ik hoe verhalend ik fotografeer, hoe mijn twijfel over toerisme en oude ruines in elke foto sluipt en hoe elke stad, waar ook ter wereld vooral een stad is.











En deze oude DKW kon ik ook niet zomaar voorbij gaan.
;-)


Auto Union, al met de logo-ringen van Audi.




maandag 6 juni 2016

dag 17, 18, 19, 20 vakantie





Voor we de mythische berg Monte Olimpo aanpakken, effe de batterijen opladen
met wat echte vakantie.

Perea - Tessaloniki -Chalkidiki

Noord-Griekenland, bijna geen buitenlandse toeristen op de Via Egnatia, de weg naar Constantinopel en de rest van de Mare Nostrum ...

Thnx Detlef for showing us the way.

(Klik op de foto om hem volledig te zien)