Woestijnvis is géén grap

Wie al ooit een Braziliaanse film gezien heeft - 'Brasil Despedaçado' bijvoorbeeld - weet dat de Sertão droog is, zeer droog. Onleefbaar voor mensen, en wie er wel woont ziet af, en ge ziet het eraan. Het lijkt dat alleen wat magere geiten die verzengende hitte kunnen verdragen en wat bandieten zoals Lampião die een onherbergzaam gebied nodig hebben als schuilplaats.






We zitten al een paar dagen midden in die Sertão, tussen weelderig groen, overal bloemen, vogels vlinders en gelukkige mensen. Het is hier winter, zo noemen ze die 35 graden hier. De Sertão heeft namelijk zes droge zomer-maanden, en zes met regen - niet interessant voor cineasten. Die regen hebben we hier niet gezien maar wel de riviertjes, plassen en meertjes. In de droge zandbeddingen van de zomer zwemt vandaag vis. Vis in de Sertão! Het past niet in het paradigma van die verwoestijning. Die gelukkige mensen ook niet, en zeker geen vissen.

Rustdag

Ave Maria, 't moet niet altijd Yemanja zijn.




Kijk, het Lam Gods



Kijk een Colibri.


Beijaflor heten ze hier.
Vertaald klinkt dat "Kus de bloem"

Almoço



Cachaça met kaneel en kruidnagel,
doorspoelen met ijskoud bier.




Dona Cila do Coco

Outra Recife, uma mais.

Duas Igrejas, a da esquerda é do Globo.



Cerveja Belga, feito em São Paulo.



'Caravana Delirosa' um das bandas que tocam ao vivo nesse bairro do Recife com clubes e restaurantes onde vc não vai encontrar ela:

Weeral feest !

Depois da folia carnavalesca, a festa continua no Recife para comemorar o aniversário de 474 anos da cidade (12 de março). A celebração começa no sábado (12) com ...

De confetti van carnaval is nog maar pas opgekuist en 't is hier weeral feest. Recife bestaat 474 jaar vandaag. Als feesten niet de essentie van de Braziliaanse Cultuur is, dan zit het er toch dicht bij. Ik ga straks naar DJ Dolores thuis. Wees gerust, al is hij de superman van het feestpodium, privé is hij de rust zelve.
't is week-end, de camera zit effe in de kast, maar ik vond nog een filmpje van toen hij nog aan '1 Real' aan het werken was.
Laat dat mijn hommage aan Recife zijn.

KLIK met de muis en 't verschijnt bij u thuis.
(en automatisch op BakkesBoek tussen al die andere overkill aan rommel)

Dit raakt mij.

Na 10 dagen ben ik goed geïntegreerd in dit mini universum van dit mega land.
Mijn mini universum bestaat uit 4 jongeren, en de chauffeur van een totaal versleten volkswagen-busje. De drukkende hitte, het overrompelende carnaval, het gevaar dat toch wel altijd ergens om de hoek loert, en het gezamenlijke doel, zoiets smeedt banden.
Ze zijn zo lief, ze zijn zo fier, ze doen zo hun best, ze genieten er zo van, ze hebben niet veel, ze zijn zo dankbaar, ze beseffen niet dat hun positieve energie mij zo veel helpt, ik ben hun dankbaar.
Dit kleine universum gaat nu uiteen spatten.
Geld.
Er is niet voldoende geld om de 4 in het sociaal-artistieke project te houden.
Neen, onze samenwerking gaat nog door, maar nadien is het gedaan voor 2 van hen.
Op dit moment weten ze het nog niet.
Niemand kent Nederlands dus ik mag dat nù al schrijven.
Ik zat er mee, en wou het kwijt.
Toegegeven, het is ook niet allen maar geld. Het geldgebrek is enkel de trigger, de reden waarom het nù gebeurt. De jongeren waar ik mee samenwerk zijn in feite opvoeders, zij ontvangen een kleine wedde waarmee er een zijn familie onderhoudt, een zijn studies betaalt en de andere wat fotomateriaal koopt.
'Opvoeder' is geen job, het is de eindfase van een tijdelijk parcours waarbij jongeren uit de favelas geselecteerd worden en opgeleid in diverse disciplines. De beste en de volhouders schoppen het tot opvoeder. Dat betekent voor hen aanzien en wat geld, maar het is eindig. Het is een opstap naar het echte leven waar ze de waarden die ze hebben meegekregen ten gelde moeten maken. Ze moeten plaats maken voor nieuwe jongeren, nieuwe opvoeders.
Het zit goed ineen, er is niets tegen in te brengen,
maar het zal hard aan komen.
Het raakt 'mij' al.

Carnaval in Brazilië is niet wat ge denkt.

Niet in het Noord-Oosten tenminste. Over de rijkdom van het multiculturele Carnaval van Recife heb ik het al dikwijls gehad. Alles vertrekt daar van die enorme diversiteit van ritmes en tradities die daar voor een groot procent nog van Afrika komen, van de tijd dat er nog 'officiële' slaven waren. We hebben Nana Vasconcelos en Isaar gefotografeerd en gefilmd tijdens de opening van het Carnaval en alhoewel ik dit al dikwijls meegemaakt heb blijft het een kippenvel-moment met stip genoteerd.
Het gedonder is moeilijk te vatten met video, laat staan met een foto, en toch ... als ge weet dat Nana op dat moment een kleine duizend percussionisten dirigeert en weet dat hij, na in NYC gewoond te hebben, en met god en kleinpierke gespeeld te hebben in de professionele Jazz, terug gekeerd is naar zijn geboortestad en daar alles doet om die duizenden percussionisten die Recife telt een hart onder de riem te steken en onbaatzuchtig te helpen.





Er waren die avond ook Cablocos, indrukwekkende Carnavals figuren uit de Maracatu Rural, uit het binnenland.

Gisteren zijn we het binnenland ingetrokken naar 'de' ontmoeting van die Maracatu Rural groepen. Nazaré da Mata ligt in de zogenoemde woudzone langs de kustlijn. Veel woud is er daar echter niet meer over. Het is gekapt voor de suikerteelt. De bevolking van die Zona da Mata (zone van het woud) zijn de moderne slaven. Ze werken dagen van 12 uur op de suikervelden in de verzengende hitte. Die velden zijn net voordien afgebrand om de scherpe snijdende bladeren van het suikerriet te verwijderen en enkel de stengels over te houden. Zij moeten die stengels op het zwartgeblakerde veld kappen met de machete, 12 u aan een stuk en dat voor een loon dat hen net niet laat verhongeren en hun zeker niet de kans geeft om uit die situatie weg te trekken.
Hun trots is hun Maracatu Rural. Gisteren was hun hoogdag, dan tonen ze zich in Nazaré da Mata. Er waren wat camera's en fotografen, géén toeristen en een klein publiek van mensen die daar wonen. Wat een verschil met de Carnavalgekte van de stad. Ik was er niet minder onder de indruk van, van die kostuums, ja die zijn Braziliaans mooi, maar in feite meer van die mensen in de kostuums. Wat een volk! Ook zij zijn Brazilianen.

Nooit meer!

Een paar jaar geleden draaide ik een clip voor Think Of One.
Ideetje van David: een achtervolging midden in het Carnaval van Olinda.
Het is ons toen gelukt, zonder brokken of kleerscheuren.
Een leuk clipje, een unieke ervaring. Filmen in de absolute gekte, verzopen in de aaneengeplakte dansende massa van de nauwe straatjes van Olinda. Mooi, mooi, mooi in dit stukje Wereld Erfgoed, en blij, blij dat ik dat eens mocht meemaken. Maar ook, "goed voor één keer" en "niet te doen" en "nooit meer!".
Gisteren zat ik er weer midden in.



Wij wilden een "Bloco Popular" volgen, een vrije, anarchistische expressie van de "vreugde", zeg maar "de essentie van carnaval".
De jongeren van het project hadden mij uitgelegd dat iedereen in Recife Antigo, het oude centrum van de stad, zou zitten, en Olinda dan zijn meest rustige moment van het Carnaval beleeft. Niks van. Ik zat er weer in. En we zijn er gelukkig allemaal weer zonder kleerscheuren uit geraakt. Straks ga ik nog in beschermengelen geloven, of liever in Orixais :-)

Oei, onze euro gaat achteruit.

Neen, zei zei de man achter het wisselloket het is onze Braziliaanse Real die sterker wordt.
... en dat voel ik hier.
De bouwgekke wolkenkrabbers, de files, de shoppingcentra, we kunnen er een punt aan zuigen.
En overal energie-zuipende airco.
Global Warming, hier komen ze, de BRIC-landen.
Bric begint met Brazilië!
Ik zit drie dagen op hotel in Boa Viagem. Lekker koel, zelfs buiten aan het kilometers lange strand met de idyllische palmbomen is het, dank zij een stevige warme zeewind, aangenaam. De politie patrouilleert er voortdurend, je kan er met iphone en fototoestel rondlopen. De upper-middle-class woont aan het strand in Boa Viagem.
Het is er mijn laatste dag. Vandaag ga ik voor de rest van de maand tussen de mensen wonen die het met een ventilator doen, als ze dat kunnen betalen, en met het openbaar vervoer, als het echt te ver is om te voet door de verzengende hitte te stappen.
Er is nog een klasse lager, de favelas. De jongeren met wie ik samenwerk wonen er. Ze hebben mij al een paar keer lachend uitgenodigd om een eens bij hen in te trekken. Ik weet het niet. Nu nog niet. Ik zou dat meteen doen had ik niet zo veel technisch materiaal bij, maar ook dat lachen ze weg. Het is waar, de enige keer dat ik een revolver tegen mijn hoofd kreeg was op het strand van Boa Viagem :-)

De repetities

Misschien hou ik wel nog meer van de dagen vòòr Carnaval, dan van het echte gebeuren.
Om een afspraak met Nana Vasconcelos te maken ging ik naar de repetitie van de grote opening op het centrale plein, Marco Zero.
Het is al jaren de traditie dat de wereldberoemde jazz-percussionist de beste maracatu-groepen uitnodigt om samen het carnaval van Recife in gang te donderen. Joke Shauvliege's geluidsmetertje vliegt hierbij gegarandeerd in stukken.
Maar, wie dat wil meemaken, zonder perskaart, moet uren op voorhand een plaatsje aan de dranghekkens zoeken, want de avond zelf is er geen doorkomen aan.
De dagen voordien tijdens de repetities kunt ge op het grote plein probleemloos tussen de percussiegroepen lopen.
Iedereen is er vol verwachting voor 'het grote moment'. Ik geniet mee van die spanning, van hun intens samenhorigheidsgevoel, ...
Zal ik toch, nog maar eens, naar dat grote moment gaan,
ik 'heb' een perskaart :-)

ver weg?

Ok, na een aantal kilometers stappen op het strand, een duik in de zee + een copieus ontbijt ben ik toch een beetje 'ver weg' (alhoewel ook steeds meer en meer thuis in Brasil, maar dat is voor een andere post)
Ik ben hier met één vraag naartoe gekomen:
"Wat is dat, Braziliaanse Cultuur?"
Eén vraag waarop ik een diversiteit van antwoorden verwacht.
De vraag zal aan Brazilianen worden gesteld, maar moest 'ik' er moeten op antwoorden dan verlies ik mij in duizend antwoorden die ik telkens voor 100% meen.
Zo bijvoorbeeld:
- Het opgewekte getetter van die volle Airbus die mij naar hier bracht.
- Die vrouwen die zich voor het landen helemaal opdirken en insmeren met geurige zalfjes.
- Mijn veel te snel rijdende taxi die steeds maar toeterend rechts inhaalde en mij toch veilig afzette.
- Dat ontbijt vanmorgen (- effe name dropping: queijo coalho assado, banana frita, cuscuz com leite de coco, charque em cubos, batata doce, carne moida com ... enz en dan vergeet ik nog al dat exotisch fruit en de afdeling zoet met de bolos die voor zo veel overgewicht bij de Brazilianen zorgen).
- De tientallen hoge buildings die in Recifes Boa Viagem weer zijn bij gebouwd (de nieuwe favelas weet ik nog niet zijn, Recife heeft er 500 officieel geregistreerde maar er ontstaan er voortdurend nieuwe in deze stad vol bouwwerven).

Straks ontmoet ik de jongeren uit de favela's met wie ik met die 'ene vraag' ga rondtrekken.
Ver weg.

Recife 2011

Gelukkig dat er nog die jetlag is en de temperatuur-verschil-kick
want met al die iChat-, Skype- en Facebook-faciliteiten wordt de oceaan oversteken alsmaar ordinairder.
Ik mis het ver-weg-zijn-gevoel.