Na 10 dagen ben ik goed geïntegreerd in dit mini universum van dit mega land.
Mijn mini universum bestaat uit 4 jongeren, en de chauffeur van een totaal versleten volkswagen-busje. De drukkende hitte, het overrompelende carnaval, het gevaar dat toch wel altijd ergens om de hoek loert, en het gezamenlijke doel, zoiets smeedt banden.
Ze zijn zo lief, ze zijn zo fier, ze doen zo hun best, ze genieten er zo van, ze hebben niet veel, ze zijn zo dankbaar, ze beseffen niet dat hun positieve energie mij zo veel helpt, ik ben hun dankbaar.
Dit kleine universum gaat nu uiteen spatten.
Geld.
Er is niet voldoende geld om de 4 in het sociaal-artistieke project te houden.
Neen, onze samenwerking gaat nog door, maar nadien is het gedaan voor 2 van hen.
Op dit moment weten ze het nog niet.
Niemand kent Nederlands dus ik mag dat nù al schrijven.
Ik zat er mee, en wou het kwijt.
Toegegeven, het is ook niet allen maar geld. Het geldgebrek is enkel de trigger, de reden waarom het nù gebeurt. De jongeren waar ik mee samenwerk zijn in feite opvoeders, zij ontvangen een kleine wedde waarmee er een zijn familie onderhoudt, een zijn studies betaalt en de andere wat fotomateriaal koopt.
'Opvoeder' is geen job, het is de eindfase van een tijdelijk parcours waarbij jongeren uit de favelas geselecteerd worden en opgeleid in diverse disciplines. De beste en de volhouders schoppen het tot opvoeder. Dat betekent voor hen aanzien en wat geld, maar het is eindig. Het is een opstap naar het echte leven waar ze de waarden die ze hebben meegekregen ten gelde moeten maken. Ze moeten plaats maken voor nieuwe jongeren, nieuwe opvoeders.
Het zit goed ineen, er is niets tegen in te brengen,
maar het zal hard aan komen.
Het raakt 'mij' al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten