De dag dat ik overvallen werd veranderde alles, tot en met de kijk op mijzelf.
Ik kan nu nog altijd moeilijk geloven dat ik zo stom ben geweest.
Toen ik vorig jaar in Recife als reisleider was heb ik aan iedereen uitgelegd hoe ge in Brazilë veilig kunt rondlopen.
Er is één basisregel: niks van waarde - zichtbaar - meedragen.
Het was zaterdag middag, het strand zat vol families met kleine kinderen en ik had mij geïnstalleerd aan de rand van het water met in mijn rug een paar families die ik kende en aan wie ik gevraagd had om een oogje in het zeil te houden.
Zalige locatie om op mijn laptop de interviews voor Recbeat voor te bereiden.
Een intens euforisch gevoel dat, zoals liefde blind maakt, het gezond verstand uitschakelde.
Soit.
Plots heb ik een revolver op mijn kop, twee gasten op een moto staan voor mijn neus, de passagier grijpt mijn laptop van mijn schoot.
Zo'n adrenaline opstoot heb ik nog nooit gekregen.
In één tijd grijp ik mijn computer terug - ik had twee handen vrij en de bandiet maar één want hij had ook nog zijn pistool vast. Hij schreeuwt: "geef die computer, ik schiet u dood hoerejong" en ik schreeuw iets terug dat als "geen sprake van" kan begrepen worden.
Plotse verwarring.
Hij grabbelt de tas die naast mij ligt en de bestuurder geeft gas.
De motor stuift weg langs de waterlijn en ik - in de roes van de adrenaline- loop er nog schreeuwend achteraan.
Dan komt langzaam de werkelijkheid terug.
Achter mij staan de mensen op. Ze hadden zich op de grond gegooid.
Zij weten dat er hier voor minder geschoten word.
Dan volgen veel verhalen, veel abraços, knuffels van de omstaanders. Er komt politie die mij kilometers ver meeneemt naar een kaal kantoortje waar ik urenlang formulieren mag in vullen en ik nu in de statistieken van de meest gevaarlijke stad van Brazilië sta. Mijn laptop heb ik nog, mijn rugzak met agenda, leesbril en voorbereidingen op papier zijn weg.
Dit jaar was ik, voor het eerst, 'alleen' op reis Brazilië en die bewuste dag dat ik overvallen ben had ik nog 3 weken voor de boeg.
Ik moest nog - midden in het carnaval -
Recbeat filmen, ik had nog mijn fotoproject in de mangue-favela's, ik moest nog een
videocursus geven aan de kids uit die favela's, ik moest nog naar een volkswijk verhuizen om er te gaan wonen, Ik zou - maar dat wist ik nog niet - nòg wapens zien ...
En toch,
toch zou het een super aangename ervaring worden, waarover ik in deze blog verder wil vertellen.
Op mijn manier, met beelden, impressionistisch - Ik hou niet zo van die betweterige documentaires waarin de makers alles netjes op een rij hebben.
Stay tuned.
