De zee is blauw

Ik voel mij bijna schuldig om het vandaag over afval en vervuiling te hebben. Ook in Brazilië heeft iedereen het over Paris en Bélgica. Als ik gisteren de bus opstapte in Rio de Janeiro vroeg de cobrador, de man bij wie je ticket koopt, meteen waar ik vandaan kwam en was blijkbaar blij dat ik een Belg was. Hij blokkeerde het draaipoortje tot ik beloofde dicht bij hem plaats te nemen want hij wou het over de oorlog in Bruxelas hebben. Ik niet, maar er was geen ontkomen aan, hij ratelde zijn populistische analyse af die er op neer kwam dat hij wel wist hoe men zoiets moest oplossen, afknallen zoals ze hier met het schorremorrie doen.

Mijn poging om het over de grootste milieuramp te hebben in de Braziliaanse deelstaat Minagerais, was te vergeefs, laat staan dat ik het over het afval in Olinda zou hebben en dat de stad vandaag zijn milieuvergunning van zijn stort kwijtgeraakte.

In onze zoektocht, gelinkt aan onze milieu-interventie "O LIMPO rio 2016", naar waar het afval van Olinda naartoe gaat, bleek iedereen het over Aguazinha te hebben.
Aguazinha was bij mijn weten dat open stort dat gesloten werd nadat buitenlandse cameraploegen de onbeschrijflijke beelden verspreidden van kinderen die in de vers gestorte afvalbergen naar iets bruikbaars scharrelden.
De stortplaats was inderdaad gesloten maar de rechtbank opende ze weer nadat de stad er een omheining had rond gebouwd, zodat de dagelijkse 388 ton vuilnis er weer kon worden gestort.

Voor de favela (sloppenwijk) naast het stort was er weinig veranderd, ze hadden meteen een gat in de omheining gemaakt en gingen door met hun dagelijks werk, het bruik- en eet-bare uit de afvalberg halen. Of toch, er was wel iets veranderd, nu moeten ze betalen om door het gat in de omheining te gaan. Een bandiet controleert nu die ingang en de corrupte werknemers van de afvalmaatschappij laten dat toe.

Ook de mainstream media zien de ernst van het wanbeheer, in een web-post van Globo kun je een video zien over het afvalprobleem in het mooie postkaart-stadje Olinda, wie geen woord Portugees verstaat kan ook kijken, de beelden spreken voor zichzelf, de troebele plekken zijn de kinderen, hun privacy wordt beschermd maar je ziet hoe ze met de varkens wiens privacy niet wordt beschermd in de toxische brij scharrelen.

De Braziliaanse milieumaatschappij CPRH beboet de stad voor R$ 150.000, de stad weigert te betalen want administratief is de boete niet geldig, ze gaat in beroep.

De discussie is al sinds maart 2015 aan de gang, sluiten, omheinen, openen, sluiten, beloven, openen en nu intrekken van de licentie om te storten.

De stad steekt het nu op de privémaatschappij in Igarassu waar het afval naar toe moet om er op een 'beschermde manier, zoals de wet vereist' onder de grond gestopt wordt.

Die maatschappij in Igarassu zegt dat de stad 4 maand achterstal in de betaling van de facturen heeft en weigert nu de vrachtwagens van Olinda.

Resultaat, met of zonder vergunning blijft Olinda storten, begrijpelijk, je kan het afval uiteindelijk niet op straat laten liggen, en de mannen, vrouwen en kinderen blijven in het vuil ploeteren, begrijpelijk, het is hun inkomen. En, dat stinkend percolaat, een soort drijfmest, sijpelt weg in de bodem of wordt door de regen en de rivier in de zee geloosd. Aan de geur van methaangas geraak je gewend, gif is niet zichtbaar...

De stad zegt nu dat ze de situatie eind december zullen oplossen.

Ik geraak stilaan gewend aan dat soort Braziliaanse oplossingen,
'jeitinhos' heet dat hier, de zon schijnt de palmbomen wuiven in de wind, de zee is blauw.