Geen plastiek op te rapen, dan maar zwemmen in het kristal-zuivere blauwe water en dan wat lezen in het zand. 'Dit is morgen' van vriend Christophe Callewaert. Het gepaste boek, het brengt mij terug naar het vluchtelingenkamp aan de grens Macedonië-Griekenland waar we onlangs waren. Wat een onvoorstelbare luxe paarden zijn wij toch, ik voel mij schuldig. Gwendolyn Ruten verklaarde onlangs dat er in principe niks mis is met 'ongelijkheid', ik vernam het via het rake antwoord van Jan Blommaert "Neen, niks mis met ongelijkheid, als je maar aan de goeie kant zit".
Wij zitten bangelijk aan de goeie kant, het zet hier, meer dan ergens in de kou en de regen, aan tot reflectie, over die oorlogsvluchtelingen bijvoorbeeld waar Europa geen blijf mee weet. De families die we in het Griekse kamp leerden kennen, hadden het ogenschijnlijk niet zó slecht, ze kregen drinken, eten en tentjes, hout om te koken, kleren, en er waren vrijwillige jonge dokters om de zieken wat eerste hulp te bieden.
Toen ik de passage in 'Dit is Morgen' besefte ik opnieuw hoe schrijnend en onrechtvaardig hun situatie is. Ik citeer een passage: " .../ sloot Orban de grens tussen Servië en Hongarije. Een meterslang hek van prikkeldraad werd inderhaast opgetrokken, de noodtoestand werd uitgeroepen en het 'illegaal' betreden van Hongarije werd voortaan strafbaar gesteld. Wie zich in Hongarije begaf zonder toestemming kon rekenen op gevangenisstraffen tot 3 jaar. Het drastische optreden van Orban mondde uit in tragische taferelen. Vluchtelingen troepten wanhopig samen voor de gesloten grensposten en werden door leger en politie geslagen en bestookt met traangas. Bebloede ouders vluchtten weg met wenende kinderen. Er heerste algemene paniek. .../"
En wij aan de goeie kant, liggen in de zon aan het blauwe water waar in de maand mei 1000 vluchtelingen verdronken.
1 opmerking:
Blij voor jullie dat ge dat ultieme strandje gevonden hebt.
Wat een betoog! John ge zijt ne man naar ons hart!
Een reactie posten